Web Analytics Made Easy - Statcounter
به نقل از «افکارنيوز»
2024-05-03@06:49:54 GMT

دلیل این همه جذابیت «قهرمانان کوچک» چیست؟

تاریخ انتشار: ۹ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۳۵۱۰۳۵

دلیل این همه جذابیت «قهرمانان کوچک» چیست؟

فیلم سینمایی «قهرمانان کوچک» که از 12 مهر اکران خود را آغاز کرده، با اقبال خوبی از طرف مخاطبان روبه رو شده و در جذب کودکان و نوجوانان به سالن سینما، موفق عمل کرده است. این فیلم توانست همزمان اقبال منتقدان را هم به دست آورد و با استقبال نسبتاً خوبی از طرف آن ها هم مواجه شده است.

این فیلم همچنین موفق ترین اثر سی امین جشنواره فیلم های کودک و نوجوان اصفهان هم بود و به جایزه پروانه زرین بهترین فیلم دست یافت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«قهرمانان کوچک» به کارگردانی حسین قناعت، حالا در اکران عمومی هم، توجهات را به خود جلب کرده و توانسته با فروش حدود 800 میلیونی در دو هفته، با وجود تعداد سالن های کمتر، بالاتر از «ایتالیا ایتالیا» قرار بگیرد. با این روند به نظر می رسد در صورتی که تعداد سالن هایش در هفته آینده هم بیشتر شود، خواهد توانست فروش بهتری تجربه کند. «قهرمانان کوچک» از لحاظ کیفیت ساخت، اثر استانداردی محسوب می شود و با استفاده از فرمول هایی ساده، در دل مخاطب عام جا گرفته است. با هم نگاهی به دلایل موفقیت این اثر می اندازیم.

1- چهره های آشنا

اولین چیزی که از پوستر فیلم هم برمی آید، استفاده کارگردان از چهره های تلویزیونی به عنوان شخصیت های بزرگ سال فیلم است. حسین قناعت در این زمینه قدم اول را محکم برداشته و دیده شدن تبلیغات اثر را تضمین کرده است. برزو ارجمند، بهنوش بختیاری، بیژن بنفشه خواه، آناهیتا همتی، ارژنگ امیرفضلی، نادر سلیمانی، شهرام قائدی، رامین ناصرنصیر، فرهاد بشارتی و افشین سنگ چاپ به دلیل حضور مداوم در سریال های روتین تلویزیونی، برای کودکان و نوجوانان چهره هایی آشنا هستند و می توانند توجه مخاطب کم سن وسال را به تبلیغات فیلم، جلب کنند. اتفاقاً بازی های بیشتر این بازیگران هم با اکت های اغراق شده، دقیقاً متناسب با ژانر اثر بوده و به حفظ جذابیت اثر کمک کرده است.

2- قصه سرراست

   

با وجودی که طی سالیان گذشته، ثابت شده که مخاطب کودک هم مانند مخاطب بزرگ سال، بیش از هرچیز، جذب قصه فیلم می شود، اما هنوز هم هستند فیلم سازانی که به قصه های سهل انگارانه و پر از حفره های داستانی اکتفا می کنند. حسین قناعت در «قهرمانان کوچک» از این الگو پیروی نکرده و قصه اش را در عین سادگی، با چفت وبست محکمی جلوی دوربین برده است. او به خوبی توانسته حفره های داستان فانتزی اش را بپوشاند، گاف ندهد و برای مخاطب کم سن وسال، سؤال های بی جواب باقی نگذارد. فیلم به خوبی با زبان مخاطب کودک صحبت می کند و قصه ای ساده و سرراست را بدون جاه طلبی های معمول، برای مخاطب اش روایت می کند.

  کارگردان، داستان را آن قدر ساده روایت کرده که مخاطبان پنج-شش ساله هم بتوانند با آن همراه شوند و آن قدر جزئیات در آن گنجانده که برای مخاطب 12-13 ساله هم جذاب باشد. علاوه بر آن، قصه اگرچه اساساً برای مخاطب خرد سال نوشته شده، اما برای مخاطبان بزرگ سال هم خالی از جذابیت نیست و آن ها را برای پایان یافتن فیلم، بی تاب نمی کند.

3- صحنه های هیجان انگیز رزمی

کارگردان با سابقه سال ها کار در عرصه سینمای کودک، به خوبی رگ خواب مخاطب کم سن وسال را می شناسد و با شناخت مناسب، دست روی رشته ورزشی تکواندو گذاشته است. قهرمانان فیلم که همگی ورزشکار هستند، به همراه یوسف کرمی قهرمان سابق تکواندوی المپیک، لحظات هیجان انگیزی را برای مخاطبان کودک و نوجوان رقم زده اند.

  صحنه های رزمی اثر، آن قدری که مخاطب فیلم، لازم دارد جدی از آب درآمده اند و هیجان او را بالا می برند. «قهرمانان کوچک» سکانس های پر زدوخورد زیادی دارد و خلاصه حسابی کودکان و نوجوانان داخل سالن سینما را به وجد می آورد.    

4- ناابرقهرمانان!

احتمالاً مهم ترین ویژگی «قهرمانان کوچک» شخصیت پردازی بازیگران اصلی آن است. «امیرکیان»، «ایمان»، «پارسیا» و «یاس» به عنوان شخصیت های اصلی قصه، قهرمانانی معمولی و از جنس همان مخاطبان کودک و نوجوانی هستند که به سینما می روند. تنها تفاوت آن ها با مخاطبان شان در سالن سینما، این است که با ورزش تکواندو آشنا هستند، چیزی که شاید در نسل دهه هشتادی کمتر یافت شود؛ نسلی که بیشتر خوره شبکه های اجتماعی و بازی های رایانه ای است.

  البته علاقه دهه هشتادی ها به رایانه، کاملاً در «قهرمانان کوچک» نادیده گرفته نشده و «یاس» و «پارسیا» علاوه بر تکواندو، اهل رایانه هم هستند. به جز این تفاوت، این چهار نفر کاملاً شبیه کودکان و نوجوانان معمولی هستند. کارگردان به جای استفاده از الگوهای ابرقهرمانی مسلط بر جریان اصلی سینمای جهان، از قصه ای متفاوت بهره برده و از ویژگی های خارق العاده در قهرمان های فیلم، استفاده نکرده است.

5- دوز مناسب فانتزی

حضور غول چراغ جادو و آرزوهایی که قهرمان قصه می کند، وجه دیگر اثر است که فانتزی مدنظر بسیاری از مخاطبان دهه هشتادی را تأمین می کند؛ مخاطبانی که با داستان ها و فیلم های «هری پاتر»، «آرتمیس فاول» و امثالهم بزرگ شده اند و در هر اثر داستانی، به دنبال رگه های فانتزی می گردند. «قهرمانان کوچک» که به خوبی توانسته رضایت این بخش از مخاطبان را به دست بیاورد، غول چراغ جادو را با روایتی بدیع نمایش می دهد و ذهن مخاطب اش را برای مدتی از این روایت نو، پر می کند.

 

منبع: افکارنيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۳۵۱۰۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آقای سعید آقاخانی، ما تحمل می‌کنیم، اما دل خودتان نسوخت؟

آفتاب‌‌نیوز :

صفحه اینستاگرامی «صبح سینما» در نقد کیفیت نازل فصول جدید «نون خ» و «زیرخاکی» نوشت: فصل بندی در تمام دنیا شیوه رایجی است. سازندگان یا در ابتدا نقشه راه یک روایت را در چند فصل آماده دارند یا با توجه به اقبال مخاطب مسیری را برای ادامه قصه باز می‌کنند. در سریال‌های کمدی نیز با توجه به اقبال مخاطب فصل‌های بعدی با اتاق فکری مجرب و گروه نویسنگدان خلاق طراحی می‌شود. اما گویا در صدا و سیما فصل بندی و ساخت ادامه یک سریال به چیز‌های دیگری بستگی دارد و در یک لیگ دیگر بازی می‌کنند. مدت‌هاست دیگر نه قصه مهم است و نه لزوم ساخت ادامه آن؛ همین که دوستان هر سال دور هم جمع شوند و یک «چیزی» به نام فصل چندم سر هم کنند کفایت می‌کند. سعید آقاخانی و پژمان جمشیدی هم هستند.

قبول که می‌شود در سریال‌های کمدی پیوستگی را فراموش کرد، اما آیا نباید یک مجموعه ۱۵ قسمتی هدف و قصه‌ای برای ساخت داشته باشد؟ تا کی باید روی موج موفقیت گذشته سوار شد؟ بعضا دیده شده دوست نویسنده تکه‌های بامزه سریال‌های پر مخاطب گذشته همچون «شب‌های برره»، «پایتخت»، «باغ مظفر» و... وصله می‌کند و یک کپی دست چندم و در مواردی درنیامده از آن را به دل قصه‌اش راه می‌دهد.

مخاطب هیچ سکوت می‌کند و گاه تحمل؛ خودتان دلتان برای چیزی که می‌سازید نمی‌سوزد؟ تا کجا می‌خواهید از اعتبار گذشته خرج کنید؟ اگر نمی‌توانید یا نمی‌شود به سراغ کار تازه بروید شاید نتیجه بهتری هم برای شما داشته باشد و هم مخاطب.

منبع: سایت برترینها

دیگر خبرها

  • «تهران ۲۰» به مطالبات مردم نزدیک‌تر می‌شود
  • افزایش جذابیت صنعت نیروگاهی کشور برای بخش خصوصی
  • گاف عجیب سریال «افعی تهران» سوژه شد
  • واکسیناسیون دام‌ها علیه بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک
  • افزایش جذابیت صنعت نیروگاهی کشور برای بخش خصوصی/عرضه برق در بورس
  • آقای سعید آقاخانی، ما تحمل می‌کنیم، اما دل خودتان نسوخت؟
  • «کمی دیرتر» به چاپ هفدهم رسید
  • بحران ادبیات داریم
  • کاش تلویزیون، این مدلی نبود
  • مهارت بالای ماریو بالوتلی در چالش گل کوچک / فیلم